Kolorowy worek różności 2015 Cz.1

Kolorowy worek różności, czyli o tym co ostatnio pożerało mój czas. Cz. 1.

Wykorzystując przerwę świąteczną zadbałam o to aby wycisnąć z niej ostatnie soki. Zaniedbywane przez długi czas japońskie animacje znalazły się na liście rzeczy priorytetowych. Stąd taki, a nie inny bilans (11 serii uf~). Korzystając z początku Nowego Roku i zakończenia starego postanowiłam zrobić krótkie podsumowanie.  Tytułów jest sporo więc daruję sobie robienia oddzielnych notek, zbierając wszystko do jednego worka. 

Na pierwszy ogień poszedł One Punch Man. Z mangą zapoznałam się w wakacje, zaraz po tym jak dowiedziałam się o planowanej emisji anime. Facet Jedno Uderzenie skutecznie i pozytywnie pomagał mi zabić wolny czas w pracy, a kiedy wyszedł pierwszy odcinek łapałam w locie gorące suby. Ważne! Aby zacząć seans One Punch Mana trzeba zdawać sobie sprawę, że jest totalna parodia wyśmiewająca wszelkie założenia shounenów. W tej konwencji sprawdza się wyśmienicie i znając założenia stereotypowego shounena przynosi nieziemską frajdę. Dużo osób zarzuca tej serii wtórność gagów, i faktycznie, jakby się nad tym zastanowić, to co jest w tym wszystkim takiego śmiesznego?Główny bohater zdejmuje na hita każdego wroga, a ktoś se siedzi przed ekranem i ryje ze śmiechu. Trochę mało na sukces, ale dorzucie do tego prostotę Saitamy (którą oddaje wyraz jego twarzy i cały kształt głowy xD) i niemal 90% widowni zostaje kupiona. To typ bohatera jakiego jeszcze nie widziałam, pokazujący, że nie trzeba być Sajanem, shinigami czy ninją, a promocja w markecie jest sto razy ważniejsza niż łzawa historia życia jego przeciwnika (marnująca czas ekranowy bo co mi po randomie, który zaraz zejdzie) Ponad to, w parze z cyborgiem Genosem tworzą niesamowity profil relacji mistrz-uczeń. Ambitny Genos i znudzony Saitama to duet, którego nie da się nie kochać. NIE DA! Jakoś w połowie serii pojawia się wątek rządowej organizacji zrzeszającej super heroes oraz cała masa nowych bohaterowie – każdy unikalny i zasługujący na uwagę. Nawet będąc rowerzystą można zostać godnym hirołsem i pocinać w pelerynie po ulicach, yeah!

Madhouse  i ich zabawy z grafiką <3 … to tyle komentarza jeśli chodzi o studio :P Ostatni odcinek był tak świetny, miał tak boskie efekty, był tak bardzo dynamiczny, że musiałam trzykrotnie zbierać szczękę z podłogi. Trzy razy włączałam tę walkę- trzy razy ten sam efekt. Cała seria trzymała świetny poziom graficzny, natomiast opening „THE HERO!”, został uszyty idealnie na miarę i wystawiony na gromkie oklaskiwanie widowni. Bawiłam się fantastycznie, 9/10 i drugi sezon proszę!

Następne w kolejce wypadło Noragami Aragoto . Wszyscy kochają Yato – łącznie ze mną, ale w drugiej serii czegoś mi nie zagrało. Właściwie sama nie wiem co było nie tak. Okej, może i oglądałam odcinki w wielkim rozrzucie czasu, jednak już po zakończeniu seansu zaczęłam się zastanawiać co ja właściwie obejrzałam. Wątek Bishamon, z początku bardzo interesujący, ostatecznie zajeżdżał mi  fillerem rodem z Bleacha. Nie wiem czy to wada oryginału czy ludzie od animca walnęli klapę, ale ja czułam się przytłoczona wydarzeniami. Wszystko wydawało mi się gnać na łeb na szyję. Okej, przyznam, że pod koniec trochę spociły mi się oczy, ale większa w tym zasługa świetnej gry Miyuki Sawashino aniżeli wzruszającego plot twistu. Następny wątek z bogiem Ebisu wpadł jak burza, zagarnął scenę, porozrzucał bohaterów i znowu miałam wrażenie braku jakiejś spójności. Co mi się spodobało to konsekwentnie i dobrze prowadzony wątek Hiiro oraz powolne odkrywanie kart, które wkrótce dadzą odpowiedź na pytanie, kim tak właściwie jest Yato.

Nie zrozumcie mnie źle, lubię Noragami, bohaterów i przedstawioną tam historię, ale o ile pierwsza seria była miła, lekka i przyjemna z małą dozą tajemnicy, to już druga, zgłębiająca te tajemnice, została podana w jakiś dziwnie pośpieszny i naćkany sposób. Dodatkowo mam wrażenie, że autor niezbyt dobrze radzi sobie z odpowiednim wyeksponowaniem postaci drugoplanowych. Ponownie nasuwa się pytanie – wada oryginału czy nędznych 13 odcinków? Przynajmniej grafika pozostała bez zmian i Bones raczy nas wspaniałą animacją oraz pięknymi kolorami (Yato przyzywający broń *____*) Muzyka Iwasakiego Taku pozostała bez zmian, czyli dalej możemy usłyszeć świetny skomponowany miszmasz, który ciężko przyporządkować do konkretnych typów muzyki. Nowatorskie i niebywale oryginale. Opening „Hey Kids” jak najbardziej trzyma wysoki poziom starego i zasługuje na wyróżnienie jako jeden z lepszych 2015 roku.

Mimo wad, mimo jęczenia i małego zawodu, Yato, Hiyori i Yuuki to urocza ekipa zasługująca na mocne 7. Zważywszy jednak na mój sentyment i sympatyczność serii, daję 8/10 ^^ Czekam na trzeci sezon, a w między czasie sięgnę po mangę i przekonam się co mi nie grało w wersji animowanej.

Pierwsza seria Gatchaman Crowds była dla mnie sporym zaskoczeniem. Pamiętam, że włączyłam ją sobie z nudów przyciągnięta wielością kolorów. W dodatku dowiedziałam się, że tworzy małe nawiązania do serialu„Wojna Planet”, którego z racji wieku niestety nie mogę pamiętać ^^” Tak czy tak, zostałam zaciekawiona i całkowicie pochłonięta przez seans. Główna bohaterka jest czarnym koniem produkcji. Hajime jest beztroska, naiwna, ale są to tylko pozory gdyż w rzeczywistości jest super bystrą obserwatorką. Nie raz zaskakuje nas swoimi mądrościami skrytymi pod osłonką jakiegoś trywialnego stwierdzenia. Przy okazji, mam nadzieję zamieścić pełną recenzję owej serii bo jest o czym pisać. Świetne postacie, kolorowy design, muzyka (siema, Iwasaki Taku!), całkiem ciekawa fabuła pokazująca bolączki współczesnego społeczeństwa i dobra ekipa seiyuu (Miyano Mamoru jako Berg Katze to jego totalny win). Kiedy zapowiedziano drugą serię pod tytułem Gatchamn Crowds Insight mimowolnie zapałałam entuzjazmem. Od strony technicznej wszystko pozostało bez zmian, twórcy ponownie położyli nacisk na pokazanie w jaki sposób technologia wpływa na społeczeństwo. Szkoda jednak, że ten nacisk był tak duży, że zapomniano trochę o samych Gatchamanach, którzy w drugiej serii zostają zepchnięci na drugi plan. Hajime nie jest już w centrum wydarzeń, a nową główną bohaterką została, imo, nieco irytująca Tsubasa ^^” Całe szczęście, że Hajime pozostała Hijime – cwana choć niepozorna bestia :P Cieszyła mnie też większa rola Joe (Daisuke Ono :3) Co ciekawe, w serii o bohaterach nie pojawia się żaden zły boss. Zamiast złego kosmicznego stwora mamy… nieokreślonego kosmicznego stwora i to nam, widzom, przypada zaszczyt osądzenia go w ostatnim odcinku.

Polecam Gatchamnaów z czystym sumieniem jako coś lekkiego, a jednocześnie zwierającego pewne przesłanie dla naszego społeczeństwa. Seans pozwala wysnuć oczywistą konkluzję, ale czy jest ona dla nas w pełni uświadomiona? ;) Ode mnie bardzo mocne 8/10, a jeśli dalej to Was nie zachęciło to polecam sprawdzić openingi (jak dla mnie czołówka openingów 2015 roku)„Insight" oraz „Crowds” by WHITE ASH. Dodatkowo wspomnę, że endingi są równie fantastyczne, zwłaszcza „60 Oku no Tsubasa„ zespołu Angry Frog Rebrith.

Dzięki za uwagę i niebawem startuje część druga! :D