Kolorowy worek różności 2015 Cz.3

Nie minęły jeszcze dwa dni, a ja jadę z częścią numer 3 swojego podsumowania świątecznych maratonów. W między czasie piszę pracę zaliczeniową, czytam książkę na zajęcia, uczę się do zaliczenia ćwiczeń na jutro i ogłupiam się Nichijou. Nie dodam tego zacnego tytułu do poniższego zbioru gdyż tego nie da się go opisać, to trzeba przeżyć i poczuć jak komórki w mózgu odmawiają dalszego egzystowania…

Tym razem anime z gatunku mecha. Tak, tak, niby ja z tych co mechaom mówią niet, a jednak zawsze raz na jakiś czas coś się trafi i na ogół nie jest nawet tak źle. Break Blade bez wątpienia należy do tych fajnych mechów i wcale nie żałuję sześciu godzin swojego cennego czasu. Po dokładnym researchu ważnej kwestii, mianowicie, którą wersję oglądać, zdecydowałam się obejrzeć serię filmów zamiast serii TV. Uznałam, że kinówki będą lepszym wyborem ponieważ: były pierwsze, są ładniejsze, no i zawsze to coś innego niż standardowy odcinek 24 minuty.

Tym razem zacznę od kwestii grafiki bo jestem nią totalnie oczarowana. Prawie nigdy mi się nie zdarza żebym olewała napisy i gapiła się na obraz. Prawda jest taka, że gdy skończył się film numer 2, bardzo ciężko było mi powiedzieć o co dokładnie w nim chodziło. Jedyne o czym jestem w stanie gadać, to cudowna, dramatyczna walka przy podniosłej chóralnej muzyce (wystarczy posłuchać openingu „Fate” by Kokia aby zostać oczarowanym) Post apokaliptyczne, pustynne krajobrazy, szczegółowe panoramy miast, każda ryska i obdrapania na wielkich maszynach. Kolory dość stonowane, a jednocześnie mocno nasycone. Nie ma w związku z tym odczucia przygnębiającej szarości. Ochy i achy na temat grafiki w Break Blade mogłabym snuć bez końca, ale obiecałam sobie ostatnio, że będę się bardziej streszczać. Jak sobie obiecałam, tak zrobię ^^”

Fabuła nie jest skomplikowana bo nie o drugiego Code Geass’a tutaj chodzi. W wielkim skrócie, mamy konflikt między państwami Krisna i Athens. Ludzie potrafią kontrolować kwarc i dzięki temu mogą wykorzystywać do walki wielkie roboty. Główny bohater Rygart Arrow kontrolować kwarcu nie potrafi, a mimo to udaje mu się zasiąść za sterami mitycznego robota i wspomóc Krisnę. Oklepane? A jakże, ale podane w tak przyjemny i piękny sposób, że wtórność fabuły można śmiało zagarnąć pod dywan. Lepiej skupić się moim zdaniem na postaciach. Czworo przyjaciół z czasów akademickich, których los porozrzucał w bardzo niefortunne kierunki. Rygart jest dość shounenowy i wali pięścią wszędzie tam gdzie dzieje się krzywda jego najbliższym. Zess to taki Sasuke, stojący po stronie Athnes, a więc z boleściami moralnymi (było go zdecydowanie za mało!!), Hodr jest młodym królem Krisny, natomiast Sigyn została żoną Hodra bo chciała zobaczyć jak to jest być królową (naprawdę kocha Rygarta, ale on jest biedny, bez zamku i nie ma w swojej chacie komnaty z książkami). Fajne jest to, że cała czwórka ma po 25 lat, nie 16. Szczegół, a cieszy. Postacie drugoplanowe, mimo, że jest ich dość sporo, każda w pełni wykorzystała swoje pięć minut. Kiedy ktoś ginie (a giną na potęgę!) wcale nie pozostaniemy wobec nich obojętni. Ponad to, miłym zaskoczeniem okazała się postać  Girge’a. Lubię bohaterów wywołujących skrajne emocje. Borcuse – główny antagonista (z głosem Nakaia Kazui) także wypada całkiem spoko. Całość zasługuje na mocne 8/10.  

Ileż ja się z tą serią mordowałam! MAL mówi mi, że od sierpnia, ałć. Rokka no Yuusha zapowiadała się całkiem nieźle chociaż ja do tego typu serii (japońska fantastyka i specyficzna banda magicznych bohaterów) podchodzę zawsze z wielkim dystansem. Do momentu odpalenia pierwszego odcinka nie wiedziałam czy główny bohater jest kobietą czy facetem, tak samo jak byłam ciekawa, czy dziewczyna z uszami jest serio królikiem, czy to tylko doczepiane uszy. Eh, te ważne pytania. Powiem szczerze, że sam pomysł na fabułę był nawet ok. Sześcioro wybrańców ma połączyć siły i walczyć przeciwko potężnemu demonowi. Problem pojawia się, kiedy na scenę wkracza jeden nadprogramowy wybraniec. Siedmiu wojowników staje przed trudnym zadaniem ustalenia, który z nich jest dodatkowym  elementem, spiskującym przeciwko pokojowi świata.

Kiedy mamy już perspektywę patrzenia jak przez 12 odcinków bohaterowie będą kompletować team, anime zmienia się w całkiem fajną serią detektywistyczną. Jest komu kibicować, a z drugiej strony nie ma. Wszyscy,  poza Adletem i Fremy (Hans też uszedł w tłumie), to banda kolorowych stworów jakich cała masa w różnych anime. Wracając jednak do najciekawszego wątku detektywistycznego, śledząc uważnie fabułę i dialogi między bohaterami, możemy mieć prawdziwy fan z typowania, która z postaci jest spiskowcem. Oczywiście pierwszym podejrzanym zostaje Adlet i to on będzie musiał znaleźć sposób aby oczyścić swoje imię, jak również rozwiązać całą zagadkę.

Sympatycznie, ale bez fajerwerków. W Rokka no Yuusha trzeba się wciągać. W innym wypadku stracimy wątek, zgubimy się w masie teorii i prawach przedstawionego świata. Może gdybym nie zrobiła sobie czteromiesięcznej przerwy w oglądaniu, wydobyłabym z seansu znacznie więcej plusów. Początek bez szału, skończyłam też na siłę – przeciętniak fantasy z detektywistycznym smaczkiem Niech ma to 6/10.