wtorek, 12 stycznia 2016

Kolorowy worek różności 2015 Cz.2



Podsumowań ciąg dalszy. Czemu nabrałam weny kiedy za moimi plecami czai się podła wizja podłej sesji…? T___T No nic, jakoś się z tym pogodziłam ^^


Przedstawiam kolejne anime z mojej długaśnej listy końca roku, które podobnie jak Noragami Aragoto i Gatchaman Insight jest sequelem. Mowa o Grisaia no Rakuen czyli anime tym razem na podstawie visual novel. Od razu zaznaczę, że w grę nie grałam i raczej nie mam takiego zamiaru, a to co skłoniło mnie do obejrzenia pierwszej serii Grisaia no Kajitsu był oryginalny bohater (czytaj: niefrajerowaty bohater haremu)  oraz kreska rodem z  Monogatari. I co? A no obejrzałam całkiem dobrze się bawiąc! Ponownie sprawdziło się powiedzenie „nie mierz wysoko a ominie cię wielki zawód”. W przypadku Grisai nie miałam żadnych większych nadziei. Ot co, odpalę sobie jakiegoś zapychacza o pannach śliniących się na widok czarnookiego samca. A tu proszę, seria zaskoczyła mnie nieco odmiennym podejściem do haremów. Tutaj harem jest dodatkiem do fajnej historii, a nie na odwrót – historia do haremu. Jasne, są jakieś majtki i mocno dwuznaczne sceny (visualka nie należy do tych lekkich ^^”) nieśmiertelna zasada, że bohater musi pomóc każdej z dziewczyn uporać się z ich problemami, także ma się dobrze. Świeżości temu tworowi nadaje Kazama Yuji. Koleś nie jest kolejną sierotą spalającą buraka kiedy dziewczynie odepnie się guzik od kołnierzyka, ba! On jest wyborowym snajperem po służbie w woju i żadne trupy czy rozbryzgane wnętrzności mu nie straszne.

Pierwsza seria nie zdradza za wiele o jego przeszłości skupiając się jedynie na pomaganiu bohaterką. Problemy tychże bohaterek wcale nie polegają na czymś w rodzaju: o rany, pochłania mnie tajemnicza moc, wszyscy o mnie zapomną, jestem smutna i nieszczęśliwa. Tutaj jest to bardziej jak: w przeszłości wypłynął mi mózg, moja osobowość została zachwiana, a teraz jestem na celowniku mafiosów i nie wiem o co cho. W tedy wkracza Yuji i zamiast robić jakieś friendshipowe spele, po prostu rozmazuje na ścianie kogo trzeba. Ostatnie odcinki serii Kajitsu to mega brutalna, mega porządna sieka, zapowiadająca rozwinięcie przeszłości Yujiego i jego siostry. Pomiędzy Kajitsu, a Rakuen mamy jeszcze odcinek Meikyuu, bez którego bez sensu oglądać drugą serię. Rakuen wraca do przeszłości Yujiego. Jest to bardzo, bardzo, bardzo patologiczna przeszłość. Pedofile Koszmary przeszłości powracają i Yuji musi się z nimi uporać raz na zawsze. W jego ostatniej krucjacie będzie mu oczywiście towarzyszyć jego piękny harem.
Drugą serię ogląda się niczym dobry film akcji. Cięcia materiału nowelki nie bolą jakoś mocno. To co rozczarowuje najbardziej leży po stronie oryginału i jest to wątek siostry Yujiego – totalnie głupie rozwiązanie (iście japoński bzdet), rozwalające dobre wrażenie z pierwszej serii. Ponad to, skupiwszy się jedynie na akcji, twórcy zgubili gdzieś rozwój relacji z przyszłą wybranką bohatera.

Uch, no chyba się zagalopowałam i zachwaliłam Grisaie aż za bardzo. 7/10 bo seria jest średnia, ale wybija się na tle innych haremówek tworzonych na podstawie visual nowelek. Tutaj jest naprawdę dobrze. I jeśli wydaje wam się, że bohater zachowuje się jakby całe życie chodził z metalowym prętem w dupie, to uwierzcie, patrząc na epopeję jego życia, chłopak trzyma się bardzo dobrze!   


Teraz powinnam wspomnieć o Overlordzie, ale z racji, że zaszczyt go kopnął i dostał już osobną recenzję, czas wziąć na tapetę serię w nieco egzotycznym klimacie. Mieszanka japońszczyzny wzorowanej na amerykańskich herosach. Bardzo dobra mieszanka Tiger&Bunny.

Po One Punch Manie miałam chęć na większą dawkę hirołsów i ten tytuł idealnie sprawdził się jako załatanie luki po przygodach Saitamy. Kotetsu, czyli tytułowy Tiger jest reliktem przeszłości wśród herosów najnowszej generacji. Wszyscy współcześni NEXT (ludzie z mocami) mają super nowoczesne stroje, odjazdowe bryki i własnych sponsorów (Pepsi chyba najwięcej się dołożyło do tego interesu). Ich misje polegają nie tylko na walce ze złem i występkiem, ale także (a może głównie) robieniu show dla popularnej HeroTV. Kotetsu to taki Pan Iniemamocny. Miał żonę, ma córkę, ale zamiast odejść na emeryturkę woli latać po mieście w obcisłych rajtuzach. Ponad to, jak na swój wiek jest niemiłosiernie niedojrzały i naiwny. Aby ratować jakoś swój tyłek i posadkę, zostaje przymuszony do współpracy z młodym Barnabym (Bunny to tylko pieszczotliwa ksywka nadana przez Tigera).

Do połowy, seria jawi się raczej jako komedia. Obserwujemy codzienne zmagania grupy całkiem sympatycznych bohaterów. Dalszy rozwój fabuły jest całkiem interesujący i przyznam, że chyba dwukrotnie zostałam nieźle zaskoczona obrotem spraw oraz tym ile razy twórcy zapędzają widza w kozi róg. To było naprawdę fajne dowiedzieć się, że nie wszystko zostało jeszcze posprzątane i śledztwo musi trwać dalej. Duży atut stanowi więc spójność wątków, które łączą się w zgrabną całość. Okej, jest kilka dziwnych odcinków - duet Tiger&Bunny uczący się układu tanecznego - sądzę jednak, że kwestia odbioru tych epizodów zależy w dużym stopniu od naszej sympatii dla bohaterów (przy okazji, każdy z bohaterów pierwszej ligi dostaje swój własny epizod).                     Ze wspomnianą sympatią może być różnie bo zdaję sobie sprawę, że irytującą bolączką jest kreacja głównego bohatera. Kryzys wieku średniego dopada go tak mocno, że koleś naprawdę zasługuje na porządne obicie ryja, a wszelkie próby pokazania go jako kochającego ojca są daremne. Fajna jest natomiast jego relacja z Barnabym. Z początku gryzą się oczywiście jak pies z kotem by z czasem powoli zacieśnić ich relacje.  

Mamy tu zbroje roboty (niech nikogo to nie odstrasza!) więc odpowiedzialność studia Sunrise nie dziwi już tak mocno. Kreska jest wzorowana na styl amerykański, animacja jest bardzo dobra. Muzyka ma ode mnie największe oklaski bo niemal przez cały czas nie mogłam pozbyć się wrażenia, że oglądam swoich ukochanych Iniemamocnych od studia Pixar. 8/10 i dodam, że 25 odcinków nie pomieściło całej historii, a zamknięcie fabuły następuje dopiero w filmie. Chodzą też ploty o rzekomej produkcji amerykańskiego filmu aktorskiego. Poczekamy, zobaczymy.     



4 komentarze:

  1. Bardzo dobrze, że mi przypomniałaś o Tiger&Bunny, bo to dobra seria była. Oglądałam jakoś chyba w zeszłym roku i z polecenia, co było zdecydowanie dobrym strzałem. Przede wszystkim byłam zaskoczona, jak bardzo wszystkich tam lubiłam. No, może niektórzy wyszli trochę nijacy (Rock Bison) czy nie w moim stylu (Fire Emblem), ale szokująco nikt mnie tam nie irytował. Do Barnabyego musiałam się trochę przekonać, ale pod koniec też jednak go polubiłam. Natomiast Kotetsu od początku mi się podobał chociażby z powodu faktu, że wreszcie protagonistą serii o superbohaterach nie jest siedemnastolatek, ale dorosły, dzieciaty facet. Zdecydowanie to wniosło sporo nowości, no i Kotetsu to w ogóle sympatyczny człowiek jest. Chociaż i tak spośród heroesów najbardziej polubiłam Origamiego (który z niewiadomych przyczyn kojarzył mi się cały czas z Bleachowym Izuru) i Sky Higha (co w ogóle kuriozum, bo on jest takim Prawym i Amerykańskim bohaterem, a ja nie lubię Prawych i Amerykańskich bohaterów). Przy czym heroesi to jedna sprawa, ale moim absolutnym i niekwestionowanym faworytem był oczywiście Lunatic. Niewyjaśnionym zbiegiem okoliczności okazało się nagle, że to Kouji Yusa, ale nawet już abstrahując od tego - imo to w ogóle najciekawszy bohater w T&B i z prawdziwymi, poważnymi problemami. W porównaniu do niego heroesi to takie wesołe przedszkole. Najchętniej to obejrzałabym serię tylko o nim i jego trałmie, no ale na to raczej nie ma co liczyć.
    No i bardzo dobra muzyka swoją drogą. The Red Moon mam na liście najczęściej słuchanych, a charactersong Lunatica to w ogóle już 10/10.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ale mnie zaskoczyłaś! Myślałam, że napiszę sobie o Tiger&Bunny sama dla siebie bo to przecież takie amerykańskie i bleh, fani M&A nie tykają (ch)amerykańskich gniotów.
      Fajnie wyprowadzić się z błędu ^^

      Bohaterowie to mega mocny punkt tej serii i ja chyba najbardziej polubiłam właśnie Sky Higha. Gość był totalnie przerysowany xD Rock Bison natomiast, to chyba jedyny bohater, który został potraktowany bardzo po macoszemu, a szkoda.
      Ajaj, nie napisałam o Lunaticu bo w sumie średnio można o nim pisać. Ogólnie dość mało go było, trzymał się w tle, a tak naprawdę to była pełnokrwista postać! Już nawet nie wspomnę jaki szok przeżyłam kiedy wyszły na jaw te mroki przeszłości (i teraźniejszości też), które musiał dźwigać na swoich barkach...
      Tiger to mega sympatyczny bohater. Zdecydowanie punktuje za to, że nie jest gówniarzem i posiada pewne doświadczenie życiowe, ale tak jak napisałam, takie podejście do życia u faceta w jego wieku irytuje mnie nawet w realu ^^" Swoją drogą, uroczo wyszło zauroczenie nim ze strony Blue Rose :D
      "charactersong Lunatica to w ogóle już 10/10." - muszę sobie przesłuchać. No ale wiadomo... Kouji Yusa xD

      Usuń
    2. O T&B dowiedziałam się z rekomendacji przyjaciółki, która z kolei dowiedziała się z rekomendacji swojego przyjaciela, więc może to po prostu anime, które rozchodzi się pocztą pantoflową. :D

      Co do charactersongu Lunatica, to jakbyś jeszcze nie miała okazji poszukać: https://www.youtube.com/watch?v=0RSTWEFVFN8 Wiem, że to ja jestem nieobiektywna i dla mnie śpiewający Kouji jest cudowny, genialny i tak dalej, ale nawet abstrahując od tego, Thanatos no koe to chyba mój ulubiony charactersong, zaraz po tych Kyousuke z Zettai (których było sporo, ale załużmy, że potraktujemy je jako jedno).
      W przypadku Tigera, to w realu najprawdopodobniej też by mnie strasznie wkurzał chociażby samym faktem, że to taka pierdoła życiowa, ale w anime lubię takich bohaterów. To znaczy - sam fakt istnienia sympatycznego protagonisty zamiast standardowego Przeciętnego Ziemniaka albo Nabzdyczonego Emogimnazjalisty bardzo dużo dla mnie znaczy. Ale, jak zresztą piszesz, bohaterowie to w ogóle mocna strona tej serii i właśnie najbardziej mi się podoba, że oni są tak po ludzku sympatyczni, że da się ich zwyczajnie lubić (to znaczy nie wiem, czy Lunatic jest do lubienia, ale on akurat jest świetny z innych powodów).

      Usuń
    3. Nuta ściągnięta, wielkie dzięki za podesłanie! Im więcej narkotyku w postaci głosu Koujiego Yusy, tym lepiej :D

      Usuń