K Side:Red, R4B

Tłumaczenie: Nanoko

Korekta: Niofomune

Btooom!

Jedyny w swoim rodzaju obóz survivalu na jednej z bezludnych japońskich wysp. Minister sportu i turystyki nie ponosi odpowiedzialności. Wybuchy i cycki w cenie.

K Side:Red, R4A

Tłumaczenie: Nanoko

Korekta: Niofomune

K Side:Red, R3C

Tłumaczenie: Nanoko

Korekta: Niofomune

Anime Jesień 2013

 

Sezon jesienny jak zwykle w formie. Nie wiem tylko czy jest to jedynie moje wrażenie ale na pierwszy rzut oka wyglądał troszeczkę gorzej niż niesamowity sezon ubiegły (ubiegający). Dopiero po lepszym przyjrzeniu się rozpisce, dostrzegałam kilka… ołkej, kilkanaście naprawdę świetnych, godnych uwagi serii. Jako że dobrze zrobioną zapowiedź anime na jesień znajdziecie tutaj, sama pozwolę sobie skomentować tylko te tytułu którymi sama jestem zainteresowana bądź też żywię pewne nadzieję ^^

Podsumowanie: Anime Lato 2013

Jestem leniwa, oj jak bardzo jestem leniwa xD Ten kto mnie zna to wie, że moja niechęć do wszystkiego wokół jest czasami na tyle przerażająca, że aż można ją odczuć na własnej skórze. Tak sobie pomyślałam, że zamiast długaśnych recenzji warto stworzyć coś takie jak "Podsumowanie" do którego będę mogła wrzucać krótkie spostrzeżenia na temat ubiegającego sezonu ^^

K Side:Red, R3B

Tłumaczenie: Nanoko
Korekta: Niofomune

Guilty Crown

Guilty Crown - próba stworzenia nowego Code Geass okrzyknięta crapem 2012 roku.

K Side:Red, R3A

Tłumaczenie: Nanoko
Korekta: Niofomune

K Side:Red, R2B

Tłumaczenie: Nanoko
Korekta: Niofomune

K Side:Red, R2A

Tłumaczenie: Nanoko
Korekta: Niofomune

K Side:Red, R1C

Tłumaczenie: Nanoko

Korekta: Niofomune

K Side:Red, R1B

Tłumaczenie: Nanoko
Korekta: Niofomune 

K Side:Red, Prolog & R1A

K SIDE: RED

Tłumaczenie: Nanoko

Podziękowania dla Niofomune za korektę ^^

Another

 – czyli miał być hit, a wyszło… znaczy nie wyszło…

[Tekst zawiera spojlery.]

Steins;Gate

- A Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki otrzymuje Szalony Naukowiec Kyouma Hououin, który za pomocą domowej mikrofalówki i telefonu komórkowego odbył pierwszą podróż do przeszłości. Serdecznie gratulujemy!

Hakuouki

Flaków nie lubimy! Przystojnych samurajów razy 5 poproszę!

Przebrana za chłopca Yukimura Chizuru wyrusza z Edo do Kioto w poszukiwaniu swojego zaginionego ojca. Pewnej nocy, trafia w sam środek walki pomiędzy krwiożerczymi samurajami a członkami Shinsengumi (specjalny oddział policji). Jako świadek zajścia zostaje z góry skazana na zlikwidowanie. Ostatecznie jednak przystojni panowie zabierają ją do swojej siedzimy aby tam omówić dalsze szczegóły postępowania. Na miejscu, okazuje się, że Chizuru i Shinsengumi szukają tej samej osoby. Drużyna postawania pomóc swojej nowej koleżance chcąc przy tym załatwić swoje własne, tajemnicze interesy.

Obie serie Hakuouki i Hakuouki traktuje jako jedną, nierozerwalną całość dlatego też nie podzielę tego opisu na dwa. Nie rozpisałam się jak ostatnio, bo szczerze powiedziawszy nie ma o czym. W odcinku dzieje się doprawdy bardzo niewiele, a nie będę opisywała krok po kroku każdego kiwnięcia palcem."A potem wszyscy poszli razem coś zjeść"- to nie ma sensu, a tak wypadałoby mi napisać gdybym chciała być dosłowna. Od tak, Chizuru znajduję się w otoczeniu zabójczo przystojnych samurajów którzy od teraz będą jej bronić, pomagać, radzić, wspierać i podcierać tyłek -.-''

Zacznijmy może od tego, że fabuła w pierwszej części prezentuje się równie płytko jak woda w brodziku. "Dramat, przygoda, romans"- wskazywały tagi, a ja nie mogłam nigdzie wyhaczyć ani jednego z tych tematów. No... może i dramat był. Bo czym że jest patrzenie przez 24 minuty na pozbawioną jakichkolwiek funkcji umysłowych Chizuru? Dramatem! W tym miejscu mam ją chęć zmieszać z błotem z kamieniami, wrzucić do betoniarki, a potem wysłać na przemiał żeby już nigdy więcej nie musieć oglądać jej zrytego wyrazu twarzy. Niestety muszę na to jeszcze sekundę zaczekać... Łyk zimnej wody i o czym to ja... A tak! Liczyłam na romans! Piękny, romantyczny, histeryczny romans! Tymczasem wszystko opiera się na ratowaniu z opresji "uroczej" (czytaj: beznadziejnej) głównej bohaterki. Żaden z Panów nie wykazuje oczekiwanego przez widza rodzaju zainteresowania ów flakiem. Flak z resztą tak samo. Ja na prawdę rozumiem, że jest niedorozwinięta i, że to może nawet nie jej wina, ale do jasnej cholery, jakim cudem ona się powstrzymała przed rzuceniem na któregoś z samurajów! Prawda jest taka, że gdyby znalazła się w podobnej sytuacji, ale w prawdziwym życiu, najpewniej już by tego życia nie miała;/ Zakatowali by i zamęczyli dziewczynę na śmierć. Korzystając więc z okazji, że Shinsengumi są "dobrzy" i nie robią nic złego zagubionym panienką, to ja, na miejscu Chizuru byłabym tą która zamęczyła by ich na śmierć. Nie to, żebym była nie wyżyta czy coś;P Po prostu spójrzcie na nich Drogie Panie i odpowiedzcie sobie na to pytanie;P

Druga seria, czyli druga część historii to juz trochę inna bajka i o wiele przyjemniejsza.  Bardziej, niż na wątku głównej bohaterki skupiłam się na wojnie która jest tłem wszystkich wydarzeń. Przytoczę w tym miejscu komentarz na który natknęłam się na "Tanuki". Mam nadzieję, że autorka nie obrazi się za użycie jej słów^^
"W drugiej serii widzimy, jak umiera era miecza i włóczni które zostają zastąpione przez broń palną. Lata treningu zostają pokonane przez nowy rodzaj boni zabijającą z odległości. Kończą sie czasy honoru, ciężkiej pracy, dumy i oddania. Honorowego, wyszkolonego samuraja może zabić nieumiejętny, tchórzliwy żołnierz." Smutne, chwytające za serce, a co najgorsze, prawdziwe. Hakuouki mieści się bowiem w określonym ramach czasowych i przedstawia wiele wydarzeń z okresu ginącego szogunatu. Sami członkowie Shinsengumi także są wzorowani na historycznych wojownikach^^ Wracając do naszej głównej bohaterki, raczej nie trudno stwierdzić który z samurajów okaże się 'tym jedynym", zważywszy na to, co sugeruje od pierwszych sekund opening. Problem polega jednak na tym, że jak zwykle musi być to ktoś, kto na pierwszy rzut oka nie jest zdolny do żadnych uczuć oraz wykazuje najmniejsze zainteresowanie bohaterką.

Panowie z Shinsengumi to mała mieszanka wybuchowa jak to bywa w haremikach. Szkoda, że nie mogliśmy oglądać ich w indywidualnych scenach. Przez takie, a nie inne przedstawienie, postaci wydają się spłycone i mało realistyczne gdyż cały swój czas poświęcają Chizuru. W skład grupy wchodzi pięciu niesamowitych (choć nie grzeszących inteligencją) przystojniaków. Toshizo Hijikata, vice kapitan i podpora całej grupy. Jest niczym wielka góra lodowa. Zgadnijcie komu uda się stopić owy lód... Souji Okita, to chyba moja ulubiona postać. Jako jedyny grozi Chizuru śmiercią i wielka szkoda, że sie z tego nie wywiązał. Mimo choroby która go trapi jest bardzo pogodny ale też na swój sposób przerażający. Na drugim miejscu, w moim prywatnym plebiscycie stoi Hajima Saito. Muszę powiedzieć, że gość ma klasę. Zawsze opanowany, cichy i małomówny. Jego styl walki wywarł na mnie największe wrażenie. Sano Harada to młodzieniec z blizną po nieudanej próbie seppuku. Na ogół otwarty i wesoły kiedy trzeba, bez wahania łapię za swoją włócznię. Shinpachi Nagakura jest typem lekkoducha ze słabością do kobiet i alkoholu. Grupę kapitanów z Shinsengumi zamyka najmłodszy jej członek Heisuku Toudou. Porywczy, czasem nie rozważny obiekt żartów swoich starszych kolegów. Dochodzimy do Chizuru, a ja dochodzę do wniosku,  że jej postać osiągnęła szczyt beznadziejności kiedy uparła się towarzyszyć Shinsengumi na patrolach. Czyli gdzieś w drugim odcinku-_-'' Czy ona na prawdę nie mogła zrozumieć, że swoją obecnością rzuca kłody pod nogi kolegom? Bo jak to wyglądało: Chizuru jest atakowana, próbuje samotnie stawić czoła przeciwnikowi a kiedy ten ma już ją zabić, (TAK! Urżnij jej łeb!) ktoś ją ratuje -_-'' Uwaga, proszę państwa! Obstawiamy! Kto będzie jej wybawcą w tym odcinku? Ja stawiam na Saito, ale kto ich tam wie. Shinsengumi pojawiają się nawet w tedy, kiedy teoretycznie żadnego nie ma w pobliżu. Czy tak nie robią ninja? Nie ważne... W każdym bądź razie Chizuru ślubuje Hijikacie wierność w zdrowiu i chorobie nawet mimo, że on tego nie chcę ( a przynajmniej tak mu się wydaje, do czasu kiedy nie zorientuje się, że ten flak jest sensem jego egzysentacji). Ta miłość wybuchła tak "niespodziewanie", że zaczęłam się zastanawiać kiedy ona go właściwie pokochała. Czy może jedynie czuła sie zobowiązana być kulą u nogi dla byle jakiego członka Shinsengumi. Gdyby na miejscu Hijikaty był weźmy na to Harada, to on miałby przerąbane. Tak jak w grze;P

Byłabym w stanie znieść jeszcze jakoś Chizuru gdyby wraz z fabułą nabierała rozumu. OK, została rzucona w wir świata mężczyzn i jako słaba kobietka nie wie co ma właściwie począć. Ale po roku czy dwóch latach, powinna się już nauczyć jak nie być totalną kretynką, nie? 

Muzyka jest całkiem niezła. Wnioskuje to po tym, gdyż aż dwa utworki z soundtracka zapadły mi w pamięć, a to się zdarza nieczęsto. Oba openingi bardzo mi się spodobały i ciężko mi powiedzieć który był lepszy. Drugi miał na pewno lepszy klip, ale tak samo jak pierwszy od razu wpadał w ucho^^ Endingi natomiast są śliczne. Uspokajały i dawały choć cień złudzenia, że mamy do czynienia z romansem.

Hakuouki i Hakuouki Hekketsuroku prezentują ten sam poziom jeśli chodzi o grafikę i animacje. Tła są dopracowane w każdym calu, z dbałością o szczegóły, kolorowe i żywe. Postacie z założenia muszą być ładne, czasem tylko te, znajdujące się na drugim planie wyglądają jakby przeżyły bliższe spotkanie z kowadłem. Animacja wygląda moim zdaniem dość przyzwoicie. Żałuję, że nie uświadczyliśmy żadnej porządnej sekwencji walki, ale tylko pod warunkiem, że animatorzy by się do niej przyłożyli. Jak nic przysłoniła by ogólne, średnie wrażenie względem całości.

Szczerze powiedziawszy ciężko mi serię podsumować. Przez pierwszą część historii niby się nie nudziłam mając przed oczami tylu przystojniaków, a jednak czegoś brakowało aby dopełnić ogólny obraz. Fabuły? Następne 10 odcinków drugiej serii, to już jak wspominałam trochę inna bajka. Nuda zostaje przysłonięta przez narastający dramatyzm. I mam tu na myśli historyczny dramat samurajów. Przez takie myślenie, bardzo wczułam się w sytuacje Shinsengumi. Zdaje sobie sprawę, że na anime tego typu nie ma co myśleć o nauce historii, ale przez sam fakt świadomości, że ci ludzie do samego końca - będąc właściwie pewnym przegranej- pragnęli bronić swoją kulturę i samurajską dumą przyprawia mnie o wielką deprechę. Gdyby trochę lepiej poprowadzić fabułę, rozbudować postaci i tchnąć choć odrobinę rozumu w Chizuru, mielibyśmy do czynienia z anime, kto wie, może na miarę Clanndu? Historia na pewno temu sprzyjała. Ocena będzie podzielona i nie ukrywam, że lekko naciągnięta. Hakouoku 5/10, Hakouoki Hekketsuroku 6/10

Shiki

 – Wampiry vs Doktor Hause

Witamy w miasteczku Sotoba! Na niewielkim zadupiu gdzie plotki o tym, co Twój sąsiad zjadł dziś rano na śniadanie rozchodzą się szybciej niż wiadomości e-mailowe. Mało atrakcyjne miejsce, nie mające zbyt wiele do zaoferowania. Chyba, że jesteś straszą Panią/ Panem którzy z racji swojej emerytury czerpią frajdę z przesiadywania na przydrożnej ławeczce i obgadywania wszystkiego wkoło. Z powodu całkowitego odizolowania od świata każda rodzinka kręci swój własny biznes. Mamy tu więc stolarza, sklep spożywczy, rzeźnika, jakiś komisariat, świątynie, klinikę, specjalistkę od czarów i zakład pogrzebowy. Same niezbędniki, zapewniające mieszkańcom podstawy normalnego funkcjonowania. Spokój, cisza, ptaszki, urocze domki, drzewa, drzewa, więcej drzew i las. Nie jeden młody człowiek zwariował by w takich warunkach. Nie inne odczucia nosi w sobie pewna 15-letnia mieszkanka Sotoby Shimizu Megumi. Dziewczyna od dawna pragnie wyjechać do dużego miasta, dostać się na dobrą uczelnią, być bogatą i docenianą. Nie chce żyć jak inni, dlatego znacznie wyróżnia się na tle szarych, wiecznie zajętych pracą i niedbających o siebie mieszkańców. Jej ubiór, zawsze jest dość niecodzienny, co spotyka się ze zgryźliwymi komentarzami. Mimo wszystko, jest bardzo lubiana przez niemal wszystkich. Wyjątek stanowi pewien młody chłopak. Mieszkający w Sotobie dopiero od roku- Yuuki Natsuno. Dziewczyna wdycha do niego głęboko, przychodząc codziennie pod jego okno. Chłopak niestety nie odwzajemnia tej sympatii w żadnym stopniu, a na dodatek jeszcze jawnie pokazuje swoją pogardę dla jej uczuć. Świnia.

Dalej poznajemy jeszcze dwójkę, ciekawych osobistości - Doktora Ozaki Toshio i mnicha z miejscowej świątyni- Seishina Muroi. Panowie mają ostatnio dość sporo na głowie, gdyż od początku lata, w wiosce umarły już cztery osoby. Nikt nie wzywał pomocy, a co najdziwniejsze trzecia ofiara musiała mieszkać przez jakiś czas z dwoma trupami, gdyż jej ciało było niewątpliwie świeższe. Epidemia? Nie wykluczone.  

W między czasie w mieścinie ma miejsce wielkie wydarzenie. Może nie tak wielkie dla mieszkańców jak samej Megumi. Do pięknego, nowo wybudowanego na wzgórzu Kanemasy pałacu, wprowadza się europejska rodzina Kirishiki. Nasza bohaterka, wyobraża ich sobie jako niezwykle wytwornych, obytych w świecie ludzi, którzy byli by w stanie wyrwać ją z Sotoby i otworzyć drogę do lepszego życia w mieście. Po wykrzyczeniu swojego niezadowolenia i irytacji względem „zacofanej” przyjaciółki Kaori, Megumi ucieka. Zostaje później znaleziona ledwie przytomna w lesie, a po badaniach i stwierdzeniu anemii, dość szybko umiera.

 Shiki zapowiadało się na naprawdę dobry produkt w swojej kategorii. Pierwsze odcinki budowały niesamowity klimat,  ale z czasem, gdy doktor Toshio (Hause) zaczął zagłębiać się w temat i prowadzić dochodzenie, powiało nudą. Wątek ten, byłby znacznie ciekawszy gdyby widz nie wiedział, kto stoi za zgonami kolejnych mieszkańców. Tymczasem sam trailer wyjawił nam prawdę dawno temu;/ Z czasem było już jednak tylko lepiej, a każdy kolejny odcinek był lepszy od poprzedniego. Tak więc mamy do czynienia z wampirami których ofiarą staje się – wydawać by się mogło- główna bohaterka.  Ale jak jest naprawdę? Pierwsze skrzypce w pierwszej części historii gra Yuuki Natsuno. Oglądamy jak młody człowiek, musi poradzić sobie ze sprawami na które żaden z dorosłych nie zna sposobu ani lekarstwa. Wątek doktora jest moim zdaniem trochę ciekawszy i mimo kiepskiego i nudnego początku nabiera tępa. I to jakiego!

Wampiry przedstawione w serii nie wychodzą jakoś zbytnio poza stereotypowe ramy. Żywią się ludzką krwią która daje im siłę, nie wychodzą na słońce, a żeby wejść do czyjegoś domu muszą zostać zaproszone. Nie wiem czemu ale to ostatnie zawsze mi się podobało;P Naturalnie giną od kołka lub przez ścięcie głowy. Jedyne co może dziwić to to, jak został przedstawiony w Shiki wilkołak. Nie jest on tu bowiem- jak najczęściej bywa- wrogiem wampira, a specjalnym, rzadkim typem krwiopijcy.

Postacie są bardzo dobrze przedstawione. Każda z nich ma wyraziście zarysowany charakter, a motywy działań i ich postępowanie w obliczu zagłady są jak najbardziej na miejscu. Oczywiście znajdą się też bohaterowie kilku epizodów których podaruję sobie nadmieniać . Nie zmienia to jednak faktu, że dla fabuły są dość istotni. Na pierwszy ogień rzucę Yuukiego. Ciężko jest go polubić ze względu na swoje zobojętnienie względem całego świata i ludzi.  Jest outsiderem który zawsze stara się działać na własną rękę. Jako jeden z niewielu ma też mózg, tam gdzie mózg znajdować się powinien.  Doktor Hause… znaczy Toshio, pochodzi ze znaczącej rodziny która od lat prowadzi w wiosce klinikę. Każdy niewyjaśniony zgon oznacza więc plamę na honorze rodziny, a Toshio nie cofnie się przed niczym (uwierzcie mi, przed NICZYM!) aby dowieść prawdy i w końcu, wyplenić wampiry. Seishin Muroi to postać która przez większość czasu pozostawała w cieniu. Młody, wykształcony mnich, pragnący pomóc ludziom na swój sposób. O ile bardzo lubiłam jego sceny spotkań z małą wampirzycą Sunako, tak on sam nie wzbudził mojej sympatii. Od początku śmierdziało od niego, przesadzoną dobrocią, a jak wiadomo, co za dużo, to nie zdrowo. Sunako natomiast to inna para kaloszy^^ Nie mogę w sumie napisać o niej zbyt wiele żeby nie zabierać frajdy z oglądania. Dziewczynka pomimo „młodego wieku” jest fanką filozoficznych dzieł Muroiego. Tak samo jak cała reszta postaci, wzbudza mieszane uczucia i widz sam, musi zadać sobie pytanie, kto ma racje w przedstawionym tutaj konflikcie. Cała reszta mieszkańców Sotoby stanowi konkretne tło dla całości, a autorka pomaga ich nam rozróżnić stosując odpowiednie oznaczenia.

Za oba openingi i endingi należą się gorące oklaski. Pierwszy, jak to często bywa trochę lepszy, ale drugi jest tylko pół kroku za nim^^ Przejście z akcji do openingu w czasie którego pojawia się mała Sunako w śnieżnej kuli to chyba jedno z najlepszych przejść jakie widziałam. Na końcu dźwięki pozytywki z utworku „Kuchizuke” i odbijające się w jej rytm światło na czaszce wygląda równie ślicznie. Obraz idealnie komponuje się z muzyką i… jestem od wielkim wrażeniem. Soundtrack nie jest zbytnio urozmaicony ale kawałki jakie są nam dane słuchać w najbardziej ekscytujących momentach są na tyle dobre, że nie potrzeba niczego więcej. Gdyby się uprzeć zminimalizowałabym tylko odgłosy cykad którymi byłam napastowana prawie za każdym razem kiedy akcja działa się na zewnątrz. Muszę jednak przyznać, że poprzez ten zabieg wręcz odczułam panujące w serii lato i ten żar który lał się z nieba nad Sotobą.

Kreska nastomiast do najpiękniejszych nie należy. Potrzebowałam obejrzeć bardzo dużo odcinków aby przyzwyczaić się do tych wszystkich szpiczastych twarzy, dziwnych oczu i tych „ciekawych”… fryzur. Tła może nie zachwycają, ale są wykonane poprawnie. Pamiętajmy, że przez cały czas znajdujemy się w mało ciekawej Sotobie…. Animacja jak najbardziej na plus. Wszelkie niedociągnięcia można usprawiedliwić wampirami… No co? To umarlaki, niektórzy mogą mieć jakieś odruchy pośmiertne czy coś…  

„Shiki” nie jest produkcją po którą może sięgnąć każdy, łapiąc za kocyk i kakałko. Brutalność – zwłaszcza pod koniec- zalewa widza hektolitrami krwi i co wrażliwsi na pewno nie będą krzyczeć z zachwytu. Świat, pokazany bez cenzury, bez ugrzecznień, jednak dzięki temu, serii nie można zarzucić braku przygnębiającego klimatu, a o to przecież chodziło. Niektóre momenty są naprawdę w stanie przestraszyć albo chociaż- co odporniejszym- zasiać w sercu ziarno niepokoju. Oglądając „Shiki” stanęłam przed próbą odpowiedzenia sobie na pytanie: „Kto tak naprawdę był zły? Wampir czy człowiek?”. Nad tym tematem można rozwodzić się przez długie godziny i mimo, że ja będę twardo stała po stronie ludzi, wampiry także miały swoje niepodważalne racje. Każda istota ma w końcu prawo do życia, a człowiek jest najgorszą z nich…  

Wystawiam zasłużone 8/10 i na koniec pozwolę sobie wstawić cytat, słowa wypowiedziane przez Sunako: „Śmierć dla nikogo nie jest okropna. Stary czy młody, dobry czy zły, dla każdego jest taka sama. Śmierć jest bezstronna. Nie ma szczególnie okropnej śmierci. To dlatego śmierć jest taka przerażająca. Twoje zwyczaje, twój wiek, twoja osobowość, twój wygląd… W obliczu śmierci, wszystko to nie ma znaczenia. Śmierć jest kropna, ponieważ niszczy to wszystko.” Zmusza do refleksji, prawda?